فناوری سلول های خورشیدی
استفاده از سلول های خورشیدی به عنوان منبع تامین انرژی خانگی و تجاری به طور روز افزونی مورد توجه قرار گرفته است.
هزینه ی کلی استفاده از سلول های خورشیدی شامل دو بخش، بهره برداری از "ماژول خورشیدی" و هزینه ی "نصب و راه اندازی" آن است [1]. قیمت ماژول خورشیدی شدیدا به بازده ی توان تبدیلی[1] (PCE) سیستم وابسته است. بازده ی توان تبدیلی با نسبت میزان نوری که سلول خورشیدی به الکتریسیته تبدیل می کند تعیین می شود.
هزینه ی ماژول بر اساس نسبت هزینه ی ساخت هر واحد سطح از قطعه به بازده ی توان تبدیلی و متوسط تولید شدت تابش خورشیدی در میانه یک روز کاملا آفتابی و بدون ابر (معمولا W.m-2 1000) تعیین می شود.
به غیر از ماژول خورشیدی، هزینه ی نصب و راه اندازی و هزینه ی تمامی عناصر دیگر (سیم کشی ها، پشتیبانی، سوئیچ ها و مبدل ها) که در یک سیستم فوتولتائی لازم است را نیز می بایست در نظر گرفت، این هزینه برابر با خود ماژول خورشیدی است. هزینه ی کل نسبت به بیشینه توان یک سیستم فوتوولتائی ($/Wp) طبیعتا دو برابر قیمت خود ماژول خورشیدی خواهد بود و نسبت معکوس با بازده ی توان تبدیلی دارد.
در نهایت، برای محاسبه ی قیمت نهایی هر کیلووات ساعت فاکتورهای دیگری نیز وجود دارند که می بایست به حساب آورده شوند: پوشش ابر، موقعیت خورشید در آسمان که در طول روز تغییر مکان می دهد، چرخه ی روزانه، استهلاک ماژول فوتوولتائی و هزینه ی تعمیر و نگهداری.
بر اساس تحلیل های شاکلی-کوئیزر[2]، PCE قطعات فوتوولتائی با ترکیبات جاذب فعلی فراتر از 33.3% نخواهند رفت [2]. نخستین سلول خورشیدی مبتنی بر سیلیکون که در سال 1941 توسط راسل[3] ساخته شد، PCE کمتر از 1% داشت [3].
از آن به بعد، با توجه به پیشرفت های انجام شده در زمینه ی تولید مواد باکیفت بالاتر و معماری قطعات، مقادیر PCE به مرز محدودیت شالکی-کوئیزر رسیده است. رکورد های ثبت شده ی آزمایشگاهی بازده سلول های خورشیدی بر پایه سیلیکون حدود 6/25% و برپایه گالیم-آرسناید حدود 8/28% می باشند [4].
تکنولوژی های فوتوولتائی جدید، نه تنها می بایست هزینه ی ساخت ماژول خورشیدی را کاهش بدهند بلکه همچنین باید به PCE فراتر از 33%~ نیز دست یابند.
[1]Power conversion efficiency (PCE)
[2]Shockley–Queisser
[3] Russell Ohl